wyobraż sobie Leto gruby Lennon martwy

Ponieważ, co do zasady miła to być blog nie dotyczący li tylko i wyłącznie poczynionych przez autora obserwacji, tudzież jego rozterek moralnych, zadrapań egzystencjalnych i bolączek związanych z życiem postanowiłem, że napiszę recenzję. Otóż obejrzałem film. Film nosi tytuł "Rozdział 27" i jest filmem nie nowym, bo powstał w 2006 r. Scenariusz filmu oparty jest na wydarzeniach dotyczących zabójstwa Johna Lennona (Imagine all the people, sharing all the world ... yeah right). Historia opowiedziana jest  perspektywy zabójcy Lennona niejakiego Marka Chapmana, który poza tym, że był typowym zjebem (przepraszam - był chory psychcznie) to jeszcze był zjebem niebezpiecznym i jak się okazało niebezpiecznym śmiertelnie. Po filmie poczytałem sobie o Marku (możemy przejść na Ty prawda?? nie obrazisz się? no nie w sumie siedzisz w pierdlu) na wikipedii. Po lekturze mogę powiedzieć jedynie, że wciąż zachwyca mnie jak wykręcić i spaczyć może się ludzki umysł - Chapman był i narkomanem i pijakiem i nawróconym katolikiem, świetnym pracownikiem, uwielbianym przez dzieci którymi się opiekował - no generalnie człowiek instytucja (uwaga sarkazm!). W rolę psychopaty wcielił się niejaki Jared "30 sekund do marsa" Leto. Pana Leto należy podziwiać za to jak do tej roli się przygotował tj. zrezygnował ze swojego standardowego anorektycznego wyglądu żywego przyrządu do nauki anatomii (właśnie pod mój dom podjechał autokar fanek i zaczynają ustawiać stos) i do roli przytył ładnych parę kilo (co samo w sobie zapewne nie było jakoś specjalnie trudne - hłe hłe hłe - daj pączusia hłe hłe hłe). Sam film generalnie wygląda jak monodrama - bo, oprócz głównego bohatera, pozostałe postacie mają raczej charakter epizodyczny (i na szczęście bo w filmie gra też Lindsay Lohan). Tak więc słuchamy sobie tego co też działo się w głowie pana Chapmana. I tutaj mam największy problem  tym filmem, bo o ile do gry Leto jakoś specjalnie nie można się przyczepić, o tyle scenarzysta nie popisał się jakoś specjalnie i monologów udowadniających, że kolo był świrem słuchamy przez 80 minut - niestety zaczyna to nużyć już po 40. Generalnie przy tak bogatej biografii jaką miał Chapman (załamania nerwowe, próba samobójcza etc.) dało się pokazać jego poprzednie zwichrowania, a tak patrzymy jak się kręci w tą i w tamtą po tym Nowym Jorku i wsumie to tak mało z tego wynika. Zapewne zamierzeniem reżyser miało być pokazanie dramatyzmu ostatniego dnia przed zabójstwem, ale dramatyzm ulatuje po tych 40 minutach i człowiek sobie mówi " No do jasnej cholery weź, żesz już go zastrzel". Ścieżka dźwiękowa w filmie nie istnieje - albo przynajmniej ja jej nie zauważyłem ( a przecież, aż się prosi żeby w filmie o śmierci muzyka było jakieś nawiązanie do jego twórczości). Również ostatnia scena - uwaga spoiler!!!!  Lennon ginie - nie należy do najbardziej dramatycznych w historii kina, właściwie to wogóle dramatyczna nie jest - ot wyskakuje grubasek i sobie strzela. W mojej skali dostaje zatem 3 Żuczki (żart taki).